Sommigen houden van hitte
Lees hoe het Lou Rall verging toen ze afgelopen september meedeed een trektocht voor een goed doel in Peru
Bij Lou Rall, 37, werd in 2004 borstkanker vastgesteld toen ze acht maanden zwanger was. De kwelling die volgde, betekende dat ze niet haar volle aandacht kon schenken aan het verwelkomen van baby Ben in haar leven; ze moest een paar weken na de geboorte onder het mes. "Mijn vrienden en familie zaten te wachten op nieuws over de baby, maar in plaats daarvan moest ik ze vertellen dat ik borstkanker had", zei ze. Lous artsen hoopten dat een lumpectomie voldoende zou zijn als behandeling, maar kwamen erachter dat de kanker was uitgezaaid, zodat nog meer operaties nodig waren voor een volledige mastectomie en het verwijderen van een lymfeknoop.
Lou en haar man wilden hun leven zo snel mogelijk weer op een normaal spoor krijgen en ze deed er alles aan om weer gewoon te kunnen leven en voor Ben te zorgen. Drie jaar later voelde ze echter een zeurende pijn in haar rug en ze meldde dat tijdens een routinecontrole bij haar oncoloog. Ze werd onmiddellijk onderzocht en ze bleek secundaire borstkanker te hebben. "Ineens was er nog een laag ellende en problemen. Deze keer zat het in mijn botten, dus kon het niet worden weggesneden of verwijderd", zei Lou, die chemotherapie en radiotherapie heeft ondergaan tegen de kanker. "Elke zes maanden als ik naar controle ga, word ik er weer mee geconfronteerd en ligt mijn leven weer in de weegschaal, maar het ziet er goed uit: ik ben fit en voel me goed, maar je weet niet wat er binnenin gebeurt."
Ondanks de ongemakken van haar behandeling zamelt Lou onvermoeibaar geld in voor Breast Cancer Care, een organisatie die tegen borstkanker strijdt. Ze vindt dat deze liefdadigheidsinstelling er 'voortdurend voor haar geweest is', vooral dankzij de online forums voor vrouwen met secundaire borstkanker, die haar veel hoop hebben gegeven voor haar eigen toekomst. Afgelopen september ging ze op stap om € 2.500 toe te voegen aan de € 10.000 die ze al eerder had opgehaald. Met nog vijf geopereerde vrouwen van borstkanker ging ze samen met een groep beroemdheden op een zware trektocht langs het Incapad, diep in Peru. De trektocht, die was bedacht door top-televisieberoemdheden Denise Van Outen en Fearne Cotton, werd op ITV2 uitgezonden op 25 oktober en 1 november. We spraken Lou kort nadat ze terug was.
AL: Hoe was het?
LR: Het was absoluut de reis van mijn leven: 11 dagen volop bezig, van 's morgens vroeg op tot lange tochten, elke dag weer eindeloos lopen en 's nachts kamperen. Het was een enorme uitdaging, maar ook een fantastische belevenis.
AL: Was het fysiek zo vreselijk als je had gedacht?
LR: Ik had me redelijk goed voorbereid op de reis en ik had wel gedacht dat de dagen lang en het lopen zwaar zouden zijn. Maar wat ik niet wist op voorhand was wat de hoogte met me zou doen. Ik kon me goed aanpassen toen we nog in de stad rondliepen voor we vertrokken, maar de eerste zware wandeltocht begon met een steile klim en de groep ging behoorlijk hard van start. Ik was heel erg buiten adem. De dokter nam me apart en zei: "De hoogte heeft je flink te pakken." Hij nam mijn rugzak over en gaf me wat tegen hoogteziekte. Aan het einde van dag kwam ik als eerste aan! Ik ging van het ene uiterste naar het andere; het ene moment leed ik stilletjes in de achterhoede, het andere liep ik vooraan iedereen voorbij. We maakten een wandeling van tien uur over twee hoge passen op hoogtes van 4400 m, wat me goed afging. Maar toen nam ik de afdaling vrij snel. Plotseling werd ik misselijk en duizelig. Ik eindigde die dag na de rest van de groep, maar ik werd ingehaald met een zee van roze die me tot aan de eindstreep toejuichte. Er was een enorm groepsgevoel, iedereen deed het samen. Natuurlijk waren wij borstkankermeiden al een goed team, maar de beroemdheden deden echt mee en waren net als iedereen.
AL: Vertel eens iets meer over de beroemdheden, hoe waren ze?
LR: Ze waren heel gewoon, heel toegewijd aan het doel, heel geïnteresseerd in ons als individuen, in onze verhalen en in hoe het leven is voor ons. Ze waren de hele dag, elke dag met ons samen, aten samen met ons, kampeerden samen met ons, dus het was heel persoonlijk en intiem!
AL: Wat waren hoogte- of dieptepunten?
LR: Er was een heel ontroerend moment toen een groepje kinderen uit het niets van de Andes verscheen op een van de langste dagen. We waren allemaal ontzettend moe en we drongen bij Alexandra Burke aan om wat te zingen. Ze zong Hallelujah voor ons en de kinderen en we kregen allemaal kippenvel. Een andere avond kwamen we terug in het kamp en de beroemdheden hadden samen het eten voor ons klaargemaakt en we aten het op rond het kampvuur.
AL: Had je een band met een bepaalde beroemdheid?
LR: Ze ondersteunden me allemaal geweldig maar Denise [Van Outen] heeft me waarschijnlijk het meest geholpen met tempo houden. Ook hielden we dialogen voor de camera, dus ik heb haar vrij goed leren kennen. Je vergeet een beetje dat het beroemdheden zijn: we waren er voor elkaar.
AL: Hoeveel heb je opgehaald voor Breast Cancer Care?
LR: Ik heb meer dan € 6.000 opgehaald en het bedrag groeit nog steeds. Nu ik terug ben wil ik nog een paar lokale evenementen organiseren en ik denk dat als de opnames worden uitgezonden dat nog meer zal doen voor het bewustzijn.
AL: Wat vind je nu van wat je hebt gedaan voor Breast Cancer Care?
LR: Ze hebben mij vanaf het begin ondersteund en ik heb genoten van hun evenementen omdat alles zo goed is georganiseerd. Deze reis was geen uitzondering en de kans van mijn leven. Ik wil geld ophalen voor het werk dat ze nu doen en voor vaste inkomsten zorgen voor de toekomst. Borstkanker is nog altijd een groot probleem. Wat vooral voor mij van belang is, is de aandacht die ze geven aan secundaire borstkanker. Ze hebben al een bewustzijnsdag georganiseerd en lobbyen voor betere zorg, voor het vastleggen en publiceren van statistieken. Het is wel moeilijk allemaal, maar we behelpen ons.
AL: Hebben de artikelen die Amoena heeft gedoneerd geholpen?
LR: Ik wil graag 'heel erg bedankt' zeggen tegen Amoena. Ik droeg tijdens de trektocht de nieuwe 'bionische tiet' [Amoena's nieuwe Energy-borstprothese] en die was heel comfortabel. De sportbeha was vooral onderweg geweldig. Ik heb aan het begin van de tocht ook het badpak en de zwemprothese gebruikt in de warme bronnen. Met het damessinglet zag ik er fantastisch uit bij het galadiner aan het einde van de reis ter ere van wat we bereikt hadden in Peru. Ik droeg het met een zwarte broek en een mooie sjaal!
AL: Vertel ons je meest blijvende herinnering aan de reis
LR: Dat is de dag dat we acht uur liepen naar de Zonnepoort, langs een echt steile trap. Je moet blijven doorgaan, in ganzenpas, acht uur achter elkaar en ik ging voorop. Het landschap was adembenemend, we keken neer op de rivier en de stad. En de trip was een enorme uitdaging. Het moment dat we bij de Zonnepoort aankwamen, met Machu Picchu onder ons en de bergen eromheen, was echt een sprookje. We waren helemaal alleen daar. Dat was een bijzonder moment.
AL: Geweldig gedaan, Lou, en bedankt voor dit gesprek!
Als je Lou iets wilt doneren, ga dan naar.
